Sieć roi się od not degustacyjnych. Amatorzy wina, blogerzy, dziennikarze, pisarze, pracownicy firm winiarskich, wszyscy tworzą opisy win, które oddają wrażenia i odczucia towarzyszące degustacji czy po prostu piciu wina. To znaczy powinny oddawać, częściej jednak są obrazem bezradności twórców tych not miotających się między trudną materią języka polskiego z jednej strony oraz poczuciem obowiązku, który każe jakiś opis sporządzić z drugiej. W rezultacie większość not degustacyjnych nie opisuje win tylko stan ducha piszących. Z punktu widzenia Jongleura, chcącego się czegoś o winie dowiedzieć nie mają one żadnej wartości, przeciwnie – często wprowadzają go w konfuzję. Weźmy na przykład takie zdanie:
„Mnie wydało się nadmiernie aksamitne i wycofane. Brak mu było pazura, który radziłby sobie z nieco suchym garbnikiem”
Jeżeli mamy suchy garbnik, to wino raczej nie będzie aksamitne ani wycofane. I co to jest ten pazur? W sumie fraza efekciarska i bez sensu. Czy po przeczytaniu wiemy coś o winie? Raczej nie. Inny przykład tego samego autora, przyznajmy nieco samokrytyczny:
„[wino] … wydało mi się nieco nadmiernie, w dziwnie sztuczny sposób kwasowe — choć samo w sobie było smaczne. Tyle, że albo ja mało wiem o Chablis (bardzo prawdopodobne), albo do prawdziwego Chablis 1-er Cru mu dość daleko”
Fakt, że autor rzeczywiście mało wie o Chablis nie przysłania jednak faktu, że nadal nie wiadomo czy smaczne było to wino czy nie?
W innym blogu Jongleur czyta o „nieoczywistych taninach” oraz o „bogatej, jednak dobrze zintegrowanej kwasowości” i zupełnie nie rozumie o co chodzi, jednak poniższe zdanie rozbija go już do końca:
„Zaprezentowano również trudne wina od Primosic, a w szczególności orange wine Ribolla di Oslavia Klin 2009, które swoją szczerością i klasycznym podejściem do Ribolli dosłownie mnie ujęło.” Co to jest klasyczne podejście do Ribolli? Trudno powiedzieć, ale siła rażenia duża.
Jeszcze dobitniej zabrzmiała rekomendacja blogera, który ma misję doradzania swoim czytelnikom:
„Polecam w szczególności tym, którzy obawiają się wytrawnego posmaku w winach wytrawnych.” – To naprawdę piękna fraza.
Do tego momentu Jongleur nie podawał źródeł cytatów, aby nie zamieniać rozważań o pustosłowiu w personalną pyskówkę, jednak autorka najbardziej chyba erotycznego zdania w internetowym winopisaniu zasługuje na jego wdzięczną pamięć. A zdanie brzmi:
„Wino z tego szczepu jest cenione przez smakoszy z całego świata, dobrze zbudowanych, gładkich, owocowych przepełnionych taninami i alkoholem” Podniecony wizją dobrze zbudowanych, gładkich, przepełnionych alkoholem smakoszy Jongleur długo nie może zasnąć.
Jednak twórczyni Teorii Wina – to nazwa bloga, nie spoczęła na laurach i postanowiła wnieść swój wkład także do nauk przyrodniczych formułując tezę o powstawaniu łez na ściankach kieliszka. Tezę, która, przyznajmy to uczciwie, całkowicie podważa dotychczasowy stan wiedzy:
„Napięcie powierzchniowe alkoholu jest większe od wody (jeden ze składników wina), która łatwiej „czepia” się ścianek powierzchni oraz szybciej paruje. Dzięki takiej prostej fizycznej zależności, woda przylepiona do szkła dzięki alkoholowi, ślizga się tworząc przepiękny efekt „łez”, przyjęło się, wtedy mówić, że wino płacze.”
Proszę Pani, to nie wino płacze. To płaczę ja – Jongleur. Zmarnowałem swoje młode lata w szkole, w której uczono mnie, że napięcie powierzchniowe alkoholu (2,23) jest trzykrotnie niższe od wody (7,28) a w dodatku woda paruje wolniej od alkoholu. No cóż paru noblistów przekręci się w grobie. Trudno – In vino veritas.
Dla cierpliwych nagroda Creedence Clearwater Revival – zapomniany zespół z szalonych lat sześćdziesiątych